#ScheidsBedankt: Parcoursbouwer Quintin Maertens

De meeste parcoursbouwers maken eerst carrière in de paardensport. Bij mij liep het anders. Op mijn 24ste reed ik fanatiek paard; uit nieuwsgierigheid ben ik mee gaan lopen met een parcoursbouwer en ik vond het meteen heel interessant. Van het een kwam het ander. Acht jaar geleden liep ik door een val van mijn paard een ernstige schouderblessure op. Ik heb vier jaar niet kunnen rijden. Heel vervelend, maar daardoor kon ik me wel volledig storten op het parcoursbouwen.

Het is een ontzettend boeiend vak. Er komen zo veel aspecten bij kijken. In de eerste plaats moet je analytisch kunnen denken. De bodem, omgeving, het licht en het niveau van de ruiters zijn allemaal factoren die je meeneemt in je ontwerp. Verder heb je vaak te maken met grote, uiteenlopende belangen, van de ruiters, sponsors, organisatie, publiek. Er is van alle kanten druk en daar moet je tegen kunnen. Het is heel makkelijk om tien hindernissen neer te zetten met een groot reclamebord eronder om je sponsors tevreden te stellen, maar dan heb je achteraf te maken met ontevreden ruiters wegens het gebrek aan variatie. Wat me erg aanspreekt is dat je heel creatief moet zijn. Het is tenslotte show jumping, dus het showelement moet zeker aan bod komen. En ik probeer telkens vernieuwend te zijn. Al met al is het
een heel interessante puzzel waar ik nooit genoeg van krijg. Ik heb het gevoel dat ik het steeds beter onder de knie krijg. Toch moet je altijd bescheiden en kritisch op jezelf blijven. Je bent nooit uitgeleerd in dit vak.

Vorig jaar ben ik level 3-parcoursbouwer geworden. Daarboven heb je nog level 4-bouwers. Dat is de absolute top van wereldwijd zo’n 25 zeer ervaren mensen die parcoursen bouwen voor bijvoorbeeld de Olympische Spelen en wereldkampioenschappen. Je moet ontzettend veel kilometers maken om dat te bereiken. Ik zou natuurlijk geen nee zeggen als ik er ooit voor wordt gevraagd, maar mijn ambitie is op dit moment vooral het beste uit mezelf halen en alles geven wat ik heb. Hoe hoger je komt, hoe minder je met je handen werkt; je stuurt een heel team aan. Fransen noemen een parcoursbouwer chef de piste, in het Engels ben je course designer. Dat geeft al aan dat je vooral aan het ontwerpen bent. Toch moet je ook hands-on zijn en je schouders eronder zetten. Daar leer je ook veel van.

De afgelopen drie jaar ben ik fulltime met parcoursbouwen bezig geweest. Ik bouw ook internationale parcoursen en reis daarvoor de hele wereld over, bijvoorbeeld naar Slowakije, Canada en Zuid-Afrika. Een hoogtepunt was Spruce Meadows in Canada, een van de mooiste concoursen ter wereld. Ik vond het een ontzettende eer om daarvoor te worden uitgenodigd. Dat ik zo veel reis is geweldig, maar ik moet er ook wat voor opgeven. Een ‘normaal’ leven met een vrouw en kinderen zit er voor mij
momenteel niet in. Mijn bedrijf in springpaardentraining is geheel naar de achtergrond geschoven. Mijn negentien stallen achter het huis staan allemaal leeg. In de weinige vrije tijd die ik heb ga ik het liefst naar Zimbabwe om de ruiters en amazones daar te trainen. De chaos van Afrika is een verademing na de perfectie van de paardensport.

Ook official worden?

Lijkt het jou leuk om official te worden in jouw favoriete tak van paardensport? Zie dan www.knhs.nl/officials voor alle opleidingen.

Bron: Paard&Sport zomer 2016 
Tekst: Lieke Lemmens
Foto: Hugo Thomassen