KNHS-leden over de rol van paarden in coronatijd (deel 2)

Veilige bubbel

Ik werk als ambulanceverpleegkundige in de ‘frontlinie’ en ben opeens een zorgheld… Alleen al dit soort woorden geven me het gevoel dat ik in een slechte film ben beland. Ik doe al jaren mijn werk met veel liefde en passie, en daar heeft het Covid-19 virus niets aan kunnen veranderen. Mijn werk is wel anders geworden. Over alles wat ik op de automatische piloot deed, moet ik nu nadenken. Zo zijn er uit-en-aankleedprocedures bij gekomen en is er de strijd om het juiste mondkapje (zijn er nog wel genoeg op voorraad..... en wat als ze op zijn??). Ik plaats ook oproepen op social media of mensen alsjeblieft mondkapjes willen doneren.

In mijn werk zie ik dagelijks de strijd tegen corona en hoe ontzettend dun het lijntje is bij veel patiënten. Familie die huilend thuis afscheid neemt van hun dierbare, omdat er geen familie meer mee mag in de ambulance en ook het ziekenhuis niet in mag. Het is hartverscheurend. Mijn collega’s (de chauffeurs) die uren rijden met patiënten van Brabant naar Groningen voor een IC-bed. Na elke ‘coronarit’ moet de hele ambulance gereinigd worden en gelucht. Het kost ontzettend veel tijd en energie. Het ‘tot aan de tanden toe bewapend’ werken met pak, skibril en mondkapje, is ontzettend warm en vermoeidheid, en het bizarre is dat het zowaar begint te wennen. 

En dan kom ik thuis...  Moe en aangeslagen, rijd ik meestal direct door naar stal. Gelukkig mag ik nog naar onze stal. We maken afspraken wie wanneer komt, houden netjes afstand en desinfecteren onze handen bij binnenkomst en vertrek. Als ik de stal binnenkom, voelt het alsof ik in een veilige bubbel ben beland. Even geen corona, geen strijd, maar gewoon mijn lieve Maggy en mijzelf. Lekker poetsen, rijden en frisse lucht opsnuiven. Ik poets mijn paard en denk aan alle patiënten die ik die dag ben tegengekomen. Maar hoe langer ik poets, hoe verder ze weg lijken te gaan. Als ik aan het rijden ben, vergeet ik zelfs helemaal dat er corona op de wereld is. Wat een fantastisch gevoel, de batterij loopt weer vol! Het maakt me weer strijdlustig. We gaan ervoor! Ik roep niet voor niks altijd, het was een paard of een psychiater...dus toen werd het een paard. 

Paulien Bastiaanse
 

Minder haasten

Wij rijden bij de ponyclub in Borkel en Schaft, aan de grens met België. Zelf wonen we in België waardoor we al in lockdown zitten vanaf 16 maart. Volgens de regels mogen wij ons huis niet verlaten behalve voor het halen van eten in de supermarkt en voer bij de leverancier. Omdat dit maar door één persoon mag worden gedaan, zitten ik, mijn zusje en mijn mama al precies 1 maand 'opgesloten' achter de poort van ons huis. Ik ben superblij dat de paarden thuis staan, zodat ik ze toch kan rijden en verzorgen. We rijden nu onze pony’s gewoon door, maar hebben ook meer tijd om ze te wassen en te borstelen. Ook hebben we ons driejarige hengstje zadelmak gemaakt. Er was tijd genoeg en prachtig weer. Het is veel minder haasten dan normaal. Het is wel  jammer dat er geen ponyclub meer is. Ik mis iedereen wel, ook onze trainster Hellen.

Ik kan nu ook niet gaan lessen bij mijn instructeur Rob Zantvoort. Gelukkig kan ik wel filmpjes doorsturen en blijf ik zo op de juiste weg. Dat is wel heel fijn! Na de Brabantse Kampioenschappen stopte het wedstrijdrijden voor mij al. Wel jammer, omdat ik voor de Indoorkampioenschappen in Ermelo geselecteerd was, maar niet kon in verband met de vakantie. Ik heb ook de overgang naar de klasse M nog niet kunnen maken. 

Ik denk dat ik het zo nog wel even vol kan houden. We hebben geluk met de paarden aan huis en kunnen onszelf en de pony’s in training houden. Het leuke is dat je ook veel meer andere dingen met ze doet, zoals longeren. Maandag begint ons onderwijs vanuit huis, want, terwijl ik dit schrijf, is het onze laatste vakantiedag. Dat zal niet ten koste van de training gaan. Ik kan nu veel makkelijker mijn school en sport plannen. Verder is het vooral uitkijken naar de eerste wedstrijden na de lockdown! 

Dominic Verkammen

Mijn eerste eigen paard

Heel graag deel ik mijn verhaal met jullie, want wat had ik me mijn wittebroodsweken anders voorgesteld. Ik denk wel dat ik ze zo mag noemen. Op 14 februari, -ja ja Valentijn- hoorde ik dat het paard van mijn dromen voorgoed van mij zou zijn. Dat was niet zo vanzelfsprekend. Ik heb hem gekocht van Manege Hillegersberg en zij verkopen zelden manegepaarden. Maar Crocodile Dundee, zoals hij toen nog heette (in zijn paspoort Cooper Saflo Z), is gewoon mijn maat, mijn beste vriend. Ik kan het niet anders zeggen. Hij is het paard waar ik een kleine dertig jaar op heb gewacht, sinds mijn vijfde. Nu heet hij anders. Ik heb hem Croque Monsieur genoemd, afgekort Croque. Deze naam hoort bij het tijdperk van hem en mij en dit paard blijft zijn hele leven bij mij. 

Croque is een dertienjarige ruin met een gebruiksaanwijzing. Hij is een tank op vier benen met een klein hartje. Het allerbelangrijkste is dat je hem accepteert en respecteert en heel goed snapt dat hij jouw spiegel is. Eenmaal zijn hart gewonnen, zit je er voor altijd in. En dan doet 'ie ook zijn stinkende best voor je. Ik leer hem dressuur, hij leert mij springen. Aan de dubbele longe; hij kan het. Carrousel rijden op hoog niveau; samen doen we het goed en we vinden het ook heerlijk om het bos in te gaan, hoewel hij het liefst met meerdere paarden gaat.

Ik heb Croque ruim anderhalf jaar gereden voordat hij van mij werd. Hij heeft me door mijn burn-out heen geholpen, wat een zware periode is geweest. Ik denk dat wij matchen omdat we op elkaar lijken en elkaar daardoor begrijpen. Ik durf ook wel te beweren dat ik niet alleen hem heb gekozen, hij heeft mij ook gekozen. 

En toen kwam er corona. Maatregelen die neigen naar quarantaine en lockdown. Thuiswerken, enkele weken geen live contact met mijn ouders omdat ze uit Oostenrijk kwamen, geen contact met vrienden. Ik heb geen partner en zit alleen thuis. De manege ging dicht, maar wel gereguleerd open voor paardeneigenaren. Hoera voor mijn timing om -voor het eerst in mijn leven- paardeneigenaar te worden! Tegelijk ook verdrietig dat ik vastzit aan een tijdschema. Ik heb anderhalf uur om Croque beweging te geven en een half uur om nog met hem te wandelen. Samen met vriendinnen gaan we slim met de tijdverdeling om. We zetten elkaars paarden buiten los, zodat ze ruim op een dag hun stal uitkomen en zelf kunnen bepalen hoe ze bewegen. 

Ik houd me met alle liefde aan een strak schema. Ik kan in elk geval mijn paard nog zien, ruiken en voelen. En ik hoop -met alle strenge maar absoluut noodzakelijke maatregelen- dat dit zo blijft. Want Croque helpt mij door de dagen heen nu.

Nee, corona is niet leuk. En ja, Covid-19 strooit heel veel roet in het eten. Maar ik ben gezond en Croque is gezond. En ik besef door alle restricties nog meer hoeveel ik van dit paard houd. 

Renée Meulman

Nienke Woltmeijer schreef een ode aan de paarden en mensen op FNRS-manege Les Chevaux in Buinen. Ze zegt: ‘Ik kom al heel veel jaren met heel veel plezier bij ons op de manege. Het is er net één grote familie en vanuit dat oogpunt is dit verhaal geschreven. Ik wilde het graag met jullie delen.’ 

34 paar ogen 

In deze tijd zou je soms het liefst in een winterslaap willen zijn, diep weg gedoken onder je dekbed, wachten tot de coronacrisis voorbij is. Maar elke ochtend gaat op tijd de wekker, want elke dag staren 34 paar ogen ons aan...

Normaal zijn we druk met lessen voorbereiden, buitenritten inplannen, vakantiereserveringen verwerken en brainstormen over activiteiten. Nu zijn we druk met ‘zaken’ regelen om dit alles straks weer te kunnen doen. Dus na de koffie kruipen we weer achter de computer, want elke dag staren 34 paar ogen ons aan...

Lesgeven aan ruiters van jong tot oud, met ruiters uit heel Nederland galopperen door de bossen en tijdens schoolexcursies jongeren een week bezorgen die ze zich nog lang heugen. En nu? Nu maken we de wekelijkse planning om met het crisisteam alle paarden beweging te kunnen geven, want elke dag staren 34 paar ogen ons aan...

De verliefde ruiters die eindeloos dwalen door de stallen en naar elk paardenhoofd reiken waar ze maar bij kunnen. De kinderen met roze, hartjesvormige rosborstels die de paarden poetsen. De liefdevolle klopjes die de paarden krijgen nadat ze weer hun best hebben gedaan. We proberen ze ook nu de aandacht te geven die ze zo verdienen, want elke dag staren 34 paar ogen ons aan…

De paarden krijgen elke dag schoon stro, vers hooi, precies afgewogen brok, gaan regelmatig naar de smid, en de dierenarts komt als een paard niet op z’n gemak is. Normaal worden deze kosten gedekt door de inkomsten die we verdienen met lessen, ritten en vakanties. Nu niet. Het liefst zou je willen schreeuwen en heel hard huilen. Maar we kijken vooruit, we maken er het beste van, want elke dag staren 34 paar ogen ons aan…

Die 34 paar ogen schoppen gewoon nog eens tegen hun deur als ze honger hebben, hebben elke dag beweging nodig en krijgen het nog altijd niet voor elkaar zichzelf buiten en weer binnen te zetten. Die 34 paar ogen snappen er niks van. Ze voelen vast dat er iets speelt, maar ze begrijpen het niet. Tegelijkertijd zijn die 34 paar ogen met hun zorg in deze onzekere tijd voor ons een fijne afleiding. Die 34 paar ogen hebben een fanatiek team om zich heen, met mensen die ze verzorgen, rijden en voor ze klaar staan. Een team waar we trots op zijn!

Nienke Woltmeijer

Wil je ook je verhaal met ons delen? Mail dit dan, bij voorkeur met een foto, naar redactie@knhs.nl. Vorige week plaatsten we deel 1 van deze reeks. 

Korte verhalen 

Via Facebook kregen we ook een aantal korte(re) reacties en foto’s toegestuurd. Een selectie hiervan vind je hieronder: 

‘Hier kunnen we ook nog heerlijk genieten met de kindjes!’ 🤩 

Carmen Altink

‘Wat zijn onze dochters blij met deze pony's. Al enkele jaren mag de twaalfjarige Lotte rijden op de achtjarige Ronaldo. Samen op les en op wedstrijd. Sinds een paar maanden mag de tienjarige Maaike rijden en mennen met de tienjarige Isabelle. Zeker in deze heftige periode vlechten we het paardrijden als gymnastiek in de digitale lespakketten van school. Het rijden, knuffelen, poetsen van de pony's geeft plezier, net als het uitje om van huis naar de stal te gaan.’

Deze foto is van voor de coronaperiode. Voorlopig gaat er per keer één dochter mee zodat we de richtlijnen volgen; een persoon rijden en een persoon extra aanwezig voor de veiligheid.’

Janka, Lotte en Maaike  

‘Ik mag gelukkig nog rijden en ben blij met elk moment dat ik bij hem kan zijn. Ik zit in het examenjaar van mijn MBO-opleiding. Het is nu allemaal een beetje onzeker met alles en vanwege de stress ben altijd blij als ik naar mijn paardje kan. Ik heb hem pas vijf maanden, maar hij hinnikt als ik eraan kom en weet precies wanneer hij me moet troosten als het even te veel is. We trainen lekker verder als over een tijdje de wedstrijden weer beginnen. Ondanks dat vervelend is, is het ook wel fijn dat we even zonder de wedstrijden lekker vooral dressuurmatig kunnen trainen. Normaal rijd ik vooral eventing en springen, maar voor nu ben ik alleen al extra dankbaar dat ik hem heb.’ 

Valerie Blok

‘Even deze coronaellende vergeten door ons nieuwe veulen (geboren op 1 april). Zo liggen geluk en verdriet toch weer dicht bij elkaar, maar wint voor ons het geluk.’ 🍀 

Nathalie Ogink-Selles