KNHS-leden over de rol van paarden in coronatijd (deel 3)

In de risicogroep

En daar zitten we dan thuis… Heel raar als je je ineens aan allemaal regels moet houden, niks meer vanzelfsprekend is en je bij alles moet nadenken. Ik ben oh zo gelukkig dat ik nog wel naar mijn Tinker Sterre toe mag.

Mijn naam is Nungka. Ik ben een zeventienjarige para ruiter, helaas ook chronisch ziek, waardoor ik in de risicogroep val. Ik zit in thuisisolatie en mag nergens heen, behalve naar stal. In de coronacrisis kan ik daarom extra genieten van alle kleine momentjes met mijn paard. Heerlijk samen in het weiland liggen, zonder zadel over het terrein wandelen of heerlijk spelen. Als ik goede dagen heb, ben ik ook heel blij wanneer ik kan trainen! In het begin van de corona-uitbraak mocht ik vanwege de risico’s nog maar drie keer per week naar stal om infectiegevaar zoveel mogelijk te verkleinen. Dat was heel zwaar. Je voelt je machteloos dat je niet voor je eigen paard kan zorgen. Daarom ben ik zo blij dat ik nu weer heerlijk vaker naar mijn meisje kan gaan. 

Helaas heb ik altijd veel pijn, ben ik moe en ziek. Dit maakt het zorgen en rijden voor een paard soms erg lastig. Ik merkte dat veel mensen dit niet zo goed begrepen. Daarom ben ik een blog gestart op Instagram, genaamd: Nungka.Sterre. Omdat ik nu meer tijd heb, ben ik daar lekker mee bezig samen met Sterre. Ik laat zien hoe ik train, waar ik tegenaan loop en hoe ik dit oplos. Ik maak foto’s en video’s en Sterre helpt in alles mee! Ze is een echt fotomodel en ik ben zo dol op haar. Ik zou niet weten hoe ik deze tijd zonder haar was doorgekomen, aangezien ik nergens anders heen mag. Als jullie onze avonturen willen volgen kan dat op onze Instagram Nungka.Sterre. Hopelijk is deze crisis snel voorbij zodat we zijn allen weer lekker naar de manege kunnen! 

Nungka Schefer

Gewoon lol met je knol

En dan ineens is je wereld anders. Je mag niet meer naar school, je mag niet meer met al je vriendinnen afspreken, je mag niet meer naar dansles. Maar je moet gedwongen thuis blijven. Je bent twaalf jaar oud en eigenlijk snap je nog niet echt helemaal precies wat er aan de hand is. Dus kijk je naar het nieuws en de persconferenties en je snapt dat het allemaal heel erg is.

Iedere dag zit je verplicht tussen 8.30 en 14.00 achter je computerscherm omdat je daar online lessen hebt en opdrachten krijgt als huiswerk. Je vergeet vaak dat je ook nog ergens pauze moest inlassen en je mist de gezelligheid van je klasgenoten.

Wat een geluk is het dan dat je twee pony's aan huis hebt staan. Je beste vrienden, je maatjes. Na je online school trek je snel je paardrijspullen aan of alleen je stalschoenen en je gaat je vrienden halen. De ene roept je al als ze je ziet en de ander kijkt een keer op en denkt, je komt me maar halen, hier staat gras 😊.
Heerlijk even poetsen, knuffelen, dressuur, springen, vrijheidsdressuur. Gewoon lol met je knol. En gelukkig kunnen de vriendinnen die wel nog mogen komen hier ook van mee genieten op anderhalve meter afstand. Want als je allebei op een pony zit in de buitenlucht gaat dat heel makkelijk.

Wat ben ik blij dat wij het geluk hebben dat wij dit onze dochter konden geven. Daardoor ziet haar corona "quarantaine" tijd er toch echt heel anders uit.

Patricia Jaspers-Jansen

Hieronder de (ingekorte) verhalen van Joke en Nathalie, die juist in deze tijd hun paard enorm moeten missen.

‘Wauw, ik kan het nog’ 

Ook ik wil mijn verhaal delen in deze moeilijke tijd voor mensen zoals ik, die geen eigen paard hebben, maar lekker rijden en plezier hebben op de manege. Ik rijd al heel lang paard, zo ongeveer vanaf mijn vijftiende jaar en ben nu 36. Ik ben wel lange tijd gestopt, doordat mijn twee lievelingspaarden Wimpie en Paula op den duur moesten worden ingeslapen. Dat heeft mij veel pijn gedaan en ik heb toen besloten een pauze te nemen. Die duurde uiteindelijk zes jaar.

Nog niet zo lang geleden ben ik op een andere manege beland via een collega van mijn werk. Zij had daar een fotoshoot en vroeg of ik mee wilde om te helpen poetsen. Dat was de juiste zet in de goede richting. Precies wat ik nodig had. Ik ging terug de paarden in! Vorig jaar september heb ik een proefles genomen op Chester. Een rustig en braaf paard, wel groot, namelijk 1.78m. We begonnen met twee longelessen rustig in stap en in draf om er weer in te komen. Ik dacht: ‘Wauw ik kan het nog!’ Hij is nu mijn favoriete paard en ik kom voor hem naar stal. Lekker poetsen en samen zijn. We hebben inmiddels zelfs onze eerste wedstrijd gereden, dat was op 7 maart dit jaar. Ik deed mee aan de seniorencompetitie van de FNRS. We werden 1e van de F3 en F4 samengevoegd. Wat was ik blij. Het smaakt naar meer en alleen daarom al hoop ik dat deze crisis gauw voorbij is, zodat ik weer lekker terug kan lessen in de leuke groep waar ik nu in rijd…

Joke Musman

Kapot van verdriet

Mijn paard was alles voor mij. Het was een lieve KWPN’er van 18 jaar. Ze was mijn maatje. Braver bestond niet. Helaas was ze wel eens kreupel, vanwege een peesblessure in het verleden, en had ze de ziekte van Cushing. Vorig jaar werd ik zwanger van ons tweede kindje. Door mijn zwangerschap kwam ik wat minder vaak bij mijn paard. Uiteindelijk belandde ik in het ziekenhuis en kreeg ik een nierdrain. Als het ging, kwam ik nog even naar de wei om gedag te zeggen. Na mijn bevalling kon ik wel weer volop naar mijn paard gaan. Maar wat bleek? Ze was achteruit gegaan. Niet qua kreupelheid, maar haar gemoedstoestand was heel anders. Ik heb de dierenarts erbij gehaald en die had geen goed nieuws. Ik kon haar het beste laten gaan. Ik heb het nog twee dagen aangekeken, want kon nog geen afscheid nemen van mijn maatje. Ze bleek echter alleen maar verder achteruit te gaan en wilde amper nog lopen. Het was genoeg. Ik heb haar laten euthanaseren en ben de dagen daarvoor door een hel gegaan. Veel gehuild tot aan paniekaanvallen toe, vanwege de twijfel. Volgens de dierenarts deed ik het juiste. Op 18 februari is ze heen gegaan. Ik ben nog steeds kapot van verdriet, vooral in deze tijd. Ik had er zo graag met haar op uit willen gaan. Juist nu, omdat binnen zitten of thuis zijn met twee kinderen ook druk met zich mee brengt. Rijden in het bos was mijn uitlaatklep. Zou ze gedacht hebben dat ik haar in de steek had gelaten en wou ze daarom niet meer?  Ik weet het niet, maar juist nu mis ik haar enorm.

Nathalie Janssen 

Wil je ook je verhaal met ons delen? Mail dit dan, bij voorkeur met een foto, naar redactie@knhs.nl. Eerder verschenen deel 1 en deel 2 in deze reeks.